دنیای اقتصاد نوشت:
🔹تعامل و تنیدگی اقتصادی با سایر کشورهای جهان، یکی از ابزارهای ارتقای امنیت است.
🔹در شرایطی که یک کشور نقش پررنگی در زنجیره تامین اقتصاد جهان ایفا می‌کند، هر گونه تنش سیاسی به سایر شرکای اقتصادی نیز منتقل خواهد شد.
🔹در چنین وضعیتی نه منافع یک کشور، بلکه جمعی از کشورها مورد تهدید قرار می‌گیرد.
🔹همین مساله کمک می‌کند تا طرف‌های ذی‌نفع، تلاش برای پایان بحران را در دستور کار قرار دهند.
🔹در مقابل عدم ارتباط ساختارمند با اقتصاد جهانی، موجبات آسیبپذیری بیشتر در زمان تهدیدهای سیاسی و امنیتی را فراهم می‌آورد.
🔹سهم ایران از تجارت جهانی، باوجود پتانسیل‌‌‌های سرزمینی ویژه، بسیار ناچیز برآورد می‌شود.
🔹در دنیای کنونی بخش بزرگی از تجارت جهانی حول محور زنجیره تولید و تامین شکل گرفته است اما راهبردی برای ورود ایران به زنجیره‌‌‌های تامین دنیا وجود ندارد.
🔹چنانچه ایران بتواند در زنجیره تولید جهانی موثر واقع شود، آسیبپذیری سیاسی آن نیز کاهش خواهد یافت چراکه تحمیل آسیب به ایران به‌‌‌منزله تحمیل خسارت به زنجیره تولید در دنیاست.
🔹درهمین‌‌‌حال اقدامات عملیاتی دیگری، ازجمله شفاف‌‌‌سازی و ارتباط مستمر با بخش خصوصی؛ کاهش فوری بوروکراسی و قوانین دست‌‌‌وپاگیر در حوزه ترانزیت، حمل‌‌‌ونقل و تجارت خارجی؛ افزایش مشوق‌‌‌های بیمه‌‌‌ای و مالیاتی؛ تقویت بنادر جایگزین و متنوع‌‌‌سازی مسیرهای ترانزیتی و پوشش ریسک از طریق صندوق‌های بیمه‌‌‌ای ملی و منطقه‌‌‌ای ضروری به‌‌‌نظر می‌‌‌رسد.
